مقدمه: میوپی پاتولوژیک سبب ایجاد تغییرات دژنراتیوی در شبکیه می شود که از علل مهم نابینایی در جهان است. هدف از این پژوهش، شناخت دقیق این تغییرات در بیماران مذکور، با در نظر گرفتن تغییرات نژادی و جغرافیایی، و کاهش عوارض بیماری می باشد.روش کار: این مطالعه توصیفی در درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد در سال 1380-1379 انجام گردیده است. 100 چشم از 50 بیمار میوپ بیشتر از پنج دیوپتر به صورت تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. مشخصات فردی، معاینات فیزیکی و نتایج افتالموسکوپی در پرسشنامه ای جمع آوری گردید. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش گردیده است.نتایج: در این پژوهش، تغیرات دژنراتیو کوریورتینال در 84% بیماران، انواع جدا شدگی ها در 27%، کاهش یا فقدان رفلکس ماکولا در 23%، استافیلومای قطب خلفی در 21%، لکه فوکس در 7%، ترک لکوئر در 5%، هلال تمپورال در 14%، تغییرات دیسک در 13%، و سینرزیس در 14% بیماران مورد مطالعه یافت شد. ارتباط معنی داری بین افزایش سن بیماران و انواع جدا شدگی شبکیه، کاهش رفلکس ماکولا و شدت میوپی، استافیلومای قطب خلفی و سن، استافیلومای قطب خلفی و شدت میوپی، یافت شد.نتیجه گیری: بیماران در محدوده جغرافیایی مورد مطالعه، تغییرات قابل توجهی در سگمان خلفی داشته اند که می تواند عامل زمینه ساز مهمی برای نابینایی این گروه از بیماران باشد. نتایج این پژوهش مبین نیاز مبرم به توجه به این گروه از بیماران برای جلوگیری و درمان زودرس عوارض ویترورتینال است.

مجموعه اطلاعات موجود بیانگر آن است که شیوع و شدت نزدیک بینی در طول زمان در سطح بسیاری از کشورهای جهان در حال افزایش است و در مناطقی از جهان خصوصا در شرق آ سیا، نزدیک بینی طی یک دو دهه آینده یک مشکل بهداشتی جدی خواهد بود و اثرات بالینی، اقتصادی و اجتماعی بارزی خواهد داشت.از طرف دیگر علاوه بر مطالعات مختلفی که بیانگر نقش وارثت و ژنتیک در بروز نزدیک بینی است. رابطه بین نزدیک بینی و متغیرهای متعددی همانند انجام کار نزدیک، بهره هوشی، تحصیلات، قد، شغل، تغذیه، جنس، سن و غیره در مطالعات مختلف مشاهده شده است که به نوبه خود بر نقش عوامل محیطی در بروز نزدیک بینی تاکید می کند. همچنین درمان راحت نزدیک بینی توسط عینک و لنز منجر به توجه کمتر به این بیماری از نگاه بهداشت عمومی شده است. این مطلب را نیز باید اضافه نمود که هنوز روش موثری برای پیشگیری یا جلوگیری از پیشرفت نزدیک بینی وجود ندارد .هر چند با گسترش روز افزون روش های جراحی شامل روش های تغییر انحنای قرنیه و یا لنزهای داخل چشمی گام های موثری جهت درمان آن برداشته شده است. مجموعه مطلب گفته شده نشان دهنده آن است که به اپیدمیولوژی نزدیک بینی طی سالیان اخیر توجه بیشتری شده است و تحقیقات متنوعی در مورد این بیماری و جنبه های گوناگون آن در جریان است. این مقاله مروری ضمن بررسی مطالعات انجام شده در زمینه نزدییک بینی، توزیع آن را در سطح جهان گزارش نموده و بر روی اطلاعات مربوط به اتیولوژی، کنترل و پیشگیری بیماری بحث می کند.

هدف: تعیین امنیت لیزیک در نزدیک بینی و نزدیک بینی توام با آستیگماتیسم براساس کاهش بهترین دید اصلاح شده (BSCVA) بعد از عمل در مراجعان به درمانگاه آبان و بیمارستان فارابی اصفهان طی سالهای 80-1379.روش پژوهش: طی یک کارآزمایی بالینی از نوع قبل و بعد، 736 چشم از 369 بیمار واجد شرایط، برای درمان نزدیک بینی و نزدیک بینی توام با آستیگماتیسم، تحت عمل جراحی لیزیک قرار گرفتند. نمونه گیری به روش غیرتصادفی و وابسته به زمان بود. همه بیماران به مدت 9 ماه پیگیری شدند. معادل کروی و بهترین دید اصلاح نشده و اصلاح شده قبل و بعد از لیزیک مورد بررسی قرار گرفتند. همه جراحیها توسط یک جراح و با دستگاه لیزر تکنولاس 217 و میکروکراتوم Hansatome انجام شد. بیماران، 24 ساعت، 3 روز، یک هفته، یک ماه، 3 ماه، 6 ماه و 9 ماه بعد از عمل مورد معاینه قرار گرفتند. یافته ها: بیماران شامل 62.6 درصد زن و 37.4 درصد مرد بودند. سن بیماران در زمان جراحی 8±30 سال و بین 18 تا 83 سال بود. معادل کروی (SE) قبل از عمل 2.6±5.2- دیوپتر بود. دید بدون اصلاح پس از عمل، در 55.8 درصد موارد 10.10 یا بیشتر بود و در 97.8 درصد موارد، 5.10 یا بیشتر بود.BSCVA  براساسLog MAR ، پیش از جراحی 0.095±0.052 و 9 ماه بعد از جراحی 0.069±0.034 بود که این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار بود.BSCVA  در 9 ماه بعد از جراحی، در دو چشم، 2 خط؛ در یک چشم، 3 خط و در یک چشم، 4 خط اسنلن کاهش یافته بود.نتیجه گیری: با توجه به افت BSCVA مساوی یا بیشتر از دو خط اسنلن در چهار چشم، معادل 0.5 درصد میتواند نتیجه گرفت که علم جراحی لیزیک در چشمهای نزدیک بین و نزدیک بین توام با آستیگماتیسم، روشن امنی است.

هدف: ارزیابی یافته های درمان مجدد با لیزیک در بیماران دچار بازگشت اختلال (regression) پس از عمل لیزیک نخست، در نزدیک بینی و نزدیک بینی آستیگمات.روش پژوهش: پرونده های 2300 چشم که برای اصلاح نزدیک بینی و نزدیک بینی آستیگمات تحت عمل لیزیک قرار گرفته بودند؛ از نظر موارد لیزیک مجدد به علت بازگشت اختلال و نتایج لیزیک مجدد، بررسی شدند. برای عمل لیزیک نخست و نیز برای لیزیک مجدد، از لیزر اگزایمر Nidek: EC-5000 و برای ایجاد فلپ، از میکروکراتوم موریا (Moria) استفاده شد. یافته ها: از 2300 چشم لیزیک شده: 153 چشم (6.65 درصد) از 113 بیمار به علت بازگشت اختلال، تحت لیزیک مجدد قرار گرفتند. سن بیماران قبل از لیزیک مجدد، به طور متوسط 29.6 ± 2.2 سال (54-20 سال) بود. میانگین زمان پی گیری بیماران پس از لیزیک نخست، 11 ماه (3 تا 34 ماه) و پس از لیزیک مجدد، 13.1 ماه (12 تا 18 ماه) بود. میانگین معادل کروی عیب انکساری (SE) این 153 چشم پیش از لیزیک نخست و مجدد، به ترتیب -5.39 ± 2.69 دیوپتر (1.5- تا 14- دیوپتر) و -1.76 ± 1.08 دیوپتر (0.5- تا 5- دیوپتر) بود که یک ماه پس از لیزیک مجدد به -0.25 ± 0.35 رسید (P<0.05) و تا یک سال بعد، به -0.29 ± 0.02 دیوپتر رسید که به لحاظ آماری معنی دار نبود. میانگین آستیگماتیسم این چشم ها پیش از لیزیک نخست -1.76 ± 1.08 دیوپتر (0.5- تا 5- دیوپتر) و پیش از لیزیک مجدد -1.12 ± 0.5 دیوپتر (0.5 تا 2.5- دیوپتر) بود که یک سال پس از لیزیک مجدد به 0.4 ± 0.25 دیوپتر رسید (P<0.05). پس از لیزیک نخست، 55.6 درصد موارد دارای آستیگمات کم تر از 2- دیوپتر و 75 درصد از موارد دارای آستیگمات 2- دیوپتر یا بیش تر، دچار بازگشت اختلال شده بودند. در آخرین معاینه بعد از لیزیک مجدد، 97.4 درصد چشم ها به امتروپی ±0.5 و 100 درصد آن ها به امتروپی ±1 دیوپتر دست یافتند. میانگین دید اصلاح نشده در این 153 چشم، پیش از لیزیک نخست 20.400 و پیش از لیزیک مجدد معادل 20.50 بود که در پایان دوره پی گیری بعد از لیزیک مجدد، به 20.25 رسید (اثر بخشی). دو چشم به علت عیب انکساری بر جامانده، برای بار سوم تحت عمل لیزیک قرار گرفتند. پس از عمل لیزیک نخست (2300 چشم)، در 20 چشم (0.87 درصد) عارضه چروک خوردگی فلپ، در 2 چشم (0.09 درصد) سندرم شن های صحرا و در 2 چشم (0.09 درصد) رشد نابه جای اپی تلیوم در زیر فلپ ایجاد شده بود. بعد از لیزیک مجدد (153 چشم)، 4 چشم (2.6 درصد) به رشد نابه جای اپی تلیوم در زیر فلپ و 2 چشم (1.3 درصد) به اکتازی قرنیه دچار شده بودند.نتیجه گیری: عمل لیزیک مجدد می تواند روشی موثر و به نسبت کم خطر برای اصلاح موارد خفیف تا متوسط نزدیک بینی و نزدیک بینی آستیگمات در بیماران دچار بازگشت اختلال پس از لیزیک اول باشد. فراوانی لیزیک مجدد در موارد نزدیک بینی آستیگمات بالاتر، بیش تر است و خطر ایجاد عوارض آن نیز بیش تر از لیزیک نخست است. به علاوه، تغییرات عیب انکساری پس از لیزیک مجدد، پایدارترند. خطر ایجاد اکتازی قرنیه در شرایط ضخامت استرومای برجامانده کم تر از 250 میکرون، پس از عمل لیزیک و به ویژه پس از لیزیک مجدد، بالاتر است.

هدف: مقایسه ایمنی (Safety)، موثر بودن (Efficacy)، قابلیت پیش بینی (Predictability)، ثبات (Stability) و عوارض لازک بر اساس الگوی جبهه امواج در بیماران با نزدیک بینی کم، نزدیک بین- آستیگماتیسم و نزدیک بینی بالا.روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، 416 چشم به 3 گروه به صورت زیر تقسیم شدند. 159 چشم با نزدیک بینی کم با متوسط معادل کروی -3.87±1.33 دیوپتر، 161 چشم نزدیک بین آستیگماتیسم با متوسط معادل کروی -5.99±2.24 دیوپتر و متوسط آستیگماتیسم -2.41±0.07 دیوپتر و 96 چشم با نزدیک بینی بالا و متوسط معادل کروی -7.41±0.80 دیوپتر. بعد از ایجاد لایه اپی تلیالی، لیزر اگزایمر با الگوی جبهه امواج انجام شد. پس از آن معیارهای ایمنی، قابلیت پیش بینی، موثر بودن و ثبات در دهمین روز و ماه های دوم، ششم و دوازدهم بررسی شد.یافته ها: در ماه دوازدهم متوسط معادل کروی در گروه نزدیک بینی کم -0.36±0.31 دیوپتر، گروه نزدیک بین آستیگماتیسم 0.15±0.41 دیوپتر و گروه نزدیک بینی بالا 0.58±0.68 دیوپتر بود. دید بدون اصلاح معادل 20.20 در گروه نزدیک بینی کم 90 درصد، گروه نزدیک بین آستیگماتیسم 78.90 درصد و گروه نزدیک بینی بالا 67 درصد بود. شاخص موثر بودن به ترتیب در گروه های نزدیک بینی کم، نزدیک بین آستیگماتیسم و نزدیک بینی بالا 0.98، 1.04 و0.92 بود. معیار ایمنی به ترتیب در گروه های نزدیک بینی کم، نزدیک بین آستیگماتیسم و نزدیک بینی بالا 1.00، 1.07 و 1.05 بود. در گروه نزدیک بینی کم پنج چشم (3.1 درصد) یک خط، در گروه نزدیک بین آستیگماتیسم 24 چشم (27.3 درصد) و در گروه نزدیک بینی بالا 19 چشم (19.2 درصد) یک تا دو خط بهبودی در بهترین دید اصلاح شده ایجاد شد. فقط در گروه نزدیک بینی کم در دو چشم کدورت قرنیه ایجاد شد. تفاوت چشم گیر آماری در اثربخشی و ایمنی بین سه گروه دیده نشد.نتیجه گیری: لازک با الگوی جبهه امواج یک روش مطمئن و موثر برای درمان نزدیک بینی کم، نزدیک بین آستیگماتیسم و نزدیک بینی بالا است. هرچند معیار قابلیت پیش بینی، اثربخشی و ایمنی در گروه نزدیک بین آستیگماتیسم بالاتر بوده است.

هدف: بررسی تغییرات توپوگرافیکپس از عملLaser In Situ Keratomileusis (LASIK)  با روش های قابل سنجش کمی کیفی است. مواد و روش: مطالعه به صورت کار آزمایی بالینی نیمه تجربی در 80 چشم از 41 نفر در سال های 82-80 در تبریز انجام گرفت. در این مطالعه چشم های نزدیک بینی همراه با دستگاه اگزایگمر لیزر Nidek EC 5000  تحت عمل لیزیک قرار گرفتند، ویدیو کراتوگرافی کامپیوتری حداقل در سه برهه زمانی قبل از لیزیک، 5 روز بعد و در ویزیت نهایی پس از لیزیک با برنامه های Eye Sys Corneal Analysis System وHolladay Diagnostic Summary  انجام و یافته ها مقایسه و تغییرات با روش های آماری t-test وWilcoxon  تجزیه تحلیل شدند .یافته ها: میانگین سنی افراد لیزیک شده 30±10 سال و میانگین دید مدت پیگیری 12 ماه بود. میانگین بهترین دید اصلاح شده با عینک قبل از عمل (20/25) 0.1 LogMar بود و میانگین دید بدون اصلاح بعد از عمل در ویزیت نهایی به (20/30) 0.2 LogMar و میانگین بهترین دید اصلاح شده با عینک در ویزیت نهایی (20/22) 0.35 LogMar رسید.میانگین عیب انکساری قبل از عمل در سطح عینک -5.75±3 دیوپتر بود و بعد از عمل -0.35±0.62 به دیوپتر رسید. میانگین Asphericity (Q) قبل از عمل 0.105- بود (حداقل 1.04- و حداکثر 0.35+) و در ویزیت نهایی بعد از لیزیک به 1.07+ (حداقل 0.01+ و حداکثر 1.99+) افزایش یافت. میانگین ضریب یکنواختی قرنیه از لیزیک 97.25% بود و بعد از لیزیک در ویزیت نهایی به 85.37% رسید. میانگین حدت قرنیه ای پیش بینی شده قبل از لیزیک 20/14 بود و در ویزیت نهایی به 25/20 کاهش یافت. میانگین میزان جابجایی مرکز قرنیه قبل و بعد از لیزیک در محور افقی به ترتیب 0.045 mm و0.030 mm  و در محور عمودی 0.024 mm و  0.037 mmبود. میانگین قدرت انکساری موثر قرنیه قبل از انجام لیزیک43.83±1.63  بود و در ویزیت نهایی بعد از لیزیک به 38.98D±2.05 کاهش یافت.طرح های توپوگرافی بعد از لیزیک نیز بررسی شد که 53 چشم (2.5%) به شکل (31.25%) به شکلCircularwhth Centeral Bowtie (CCB)  و دو چشم (2.5%) به شکل Asymmetric Bowite بودند.نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که انجام لیزیک با دستگاه Nidek EC 5000 با تغییر شکل توپوگرافی قرنیه از Prolate به Oblate (مثبت شدن (Q موجب اصلاح نزدیک بینی همراه با آستیگماتیسم می شود. ولی ضریب یکنواختی قرنیه و Predicted Corneal Acuity پس از لیزیک نسبت به قبل از آن کاهش می یابد و این مساله قاعدتا در کیفیت بینایی برگذار خواهد بود.

زمینه و اهداف: بررسی تاثیر، ایمنی، ثبات و قابلیت پیش بینی لیزیک (LASIK) در چشم های مبتلا به نزدیک بینی و نزدیک بینی همراه با آستیگماتیسم با ارزیابی تغییرات رفرکتیو، توپوگرافیک، پکی متری و حدت بینایی است.روش بررسی: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی نیمه تجربی در 80 چشم 41) نفر( که در سالهای 80 تا 82 جهت اصلاح نزدیک بینی و نزدیک بینی همراه با آستیگماتیسم تحت عمل LASIK با دستگاه اگزایمرلیزر Nidek EC-5000 قرار گرفتند انجام شد. در این مطالعه رفرکشن، حدت بینایی، پکی متری و توپوگرافی کامپیوتری قبل و بعد از عمل LASIK مقایسه و کنترل شدند.یافته ها: - میانگین سنی افراد LASIK شده 30± 10 سال و میانگین مدت پیگیری 12 ماه بود.- میانگین بهترین دید اصلاح شده با عینک قبل از عمل 0.1 LogMar، 20.25 بود. میانگین دید بدون اصلاح بعد از LASIK در ویزیت نهایی به 0.2 LogMar، 20.30 و میانگین بهترین دید اصلاح شده با عینک در ویزیت نهایی بعد از LASIK به 0.35 LogMar، 20.22 رسید و ضریب ایمنی این روش 1.01 و ضریب تاثیر آن 0.93 بدست آمد.- میانگین اسفریکال اکی والانت عیب انکساری در سطح عینک قبل از عمل -5.75D± 3 بود و در ویزیت نهایی بعد از عمل به -0.35D± 0.62 رسید. میانگین عیب انکساری اصلاح شده در 80 چشم 5.69D بود.- میانگین ضخامت قرنیه قبل از LASIK 539D± 46 میکرون بود و بعد از LASIK به 473 ±49 میکرون کاهش یافت.- میانگین ضخامت برداشته شده از قرنیه در زمان 81.40 LASIK میکرون و میانگین میزان ضخامت برداشته شده به ازای هر دیوپتر 14.31 میکرون بدست آمد.- میانگین قدرت انکساری موثر قرنیه قبل از انجام LASIK، 43.83D± 1.63 بود، 5 روز بعد از LASIK به 39.47D± 1.84 و در ویزیت نهایی به 38.98D± 2.05 رسید. لذا برگشت در چشم های LASIK شده اتفاق نیافتاد و روش از ثبات خوبی برخوردار بود.نتیجه گیری: LASIK در اصلاح نزدیک بینی و نزدیک بینی همراه با آستیگماتیسم یک روش موثر است و از ایمنی، ثبات و قابلیت پیش بینی مطلوب بعد از عمل برخوردار است.

زمینه و اهداف: روش های لیزری از جمله لیزیک در اصلاح عیوب انکساری چشم بویژه در اصلاح نزدیک بینی و نزدیک بینی همراه آستیگماتیسم یک روش موثر و قابل اعتماد است ولی اعوجاج های سطح بالا را افزایش و از این طریق کیفیت بینایی را کاهش می دهد. ارزیابی تغییرات اعوجاج های سطح بالا و پائین در چشم های مبتلا به نزدیک بینی و نزدیک بینی همراه آستیگماتیسم، قبل و بعد از لیزیک از اهداف این مطالعه است تا زمینه ارتقا کیفیت بینایی فراهم آید.مواد و روش ها: در این کارآزمائی بالینی 100 چشم از 50 نفر که دارای نزدیک بینی و نزدیک بینی همراه آستیگماتیسم بودند مورد ارزیابی قرار گرفتند. قبل از عمل در تمامی بیماران معاینات کامل چشمی انجام گرفت، میزان بهترین دید با اصلاح تعیین شد. میزان عیب انکساری با و بدون قطره سایکلوپلژیک تعیین شد. ضخامت قرنیه بروش التراسونیک اندازه گیری شد، توپوگرافی قرنیه و ابرومتری متصل شده به توپوگرافی در شرایط مزوپیک انجام گرفت و عوامل مختلف اعوجاج های با سطح بالا و پائین اندازه گیری شد. تمامی چشم ها توسط یک جراح با سیستم لیزر Schwind ESIRIS و تحت عمل لیزیک بدون عارضه قرار گرفتند و حداقل سه ماه بعد از عمل تمامی بررسی ها مجددا انجام و نتایج حاصل قبل و بعد از عمل مقایسه و تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS 15 و آزمون Paired T.Test بعمل آمد. P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین مدت پیگیری بیماران 6 ماه بود. میانگین عیب انکساری قبل از لیزیک -4.78±2.01 دیوپتر بود و بعد از عمل به -0.34±0.20 رسید (P<0.001). میانگین منطقه لیزر شده 6.5 (o.z) میلی متر ، میانگین قطر مردمک در شرایط مزوپیک قبل از عمل 6.56 میلی متر و بعد از لیزیک 6.13 میلی متر بود. میانگین کل اعوجاج ها (Total Aberrations) قبل از عمل 5.66±2.24mm بود و بعد از عمل به 1.47±0.67mm کاهش یافت. میانگین اعوجاج های سطح پائین (LOAs) مثل Focus و آستیگماتیسم قبل از عمل به ترتیب، -21.41±8.02mm و 4.34±3.24mm بود و بعد از عمل به -2.78±2.10mm و 2.48±1.53mm کاهش یافت (P<0.001).میانگین اعوجاج های سطح بالا قبل از عمل0.27±0.11mm  بود و بعد از عمل به 0.48±0.30mm افزایش یافت (P<0.001) و این افزایش ارتباط مستقیم با میزان اصلاح عیب انکساری داشت بطوریکه اعوجاج های سطح بالا برای اصلاح نزدیک بینی های، -3.00 دیوپتر و کمتر ،0.082RMS  و برای اصلاح نزدیک بینی های بیشتر از -3.00 دیوپتر، 0.236RMS افزایش یافت.نتیجه گیری: عمل لیزیک متداول نزدیک بینی و نزدیک بینی همراه آستیگماتیسم را بخوبی اصلاح می کند، بینایی خوب تامین می کند ، اعوجاج های سطح پایین و Total Aberration را در حد مطلوب کاهش می دهد ولی اعوجاج های سطح بالا را افزایش می دهد و این افزایش ارتباط مستقیم با میزان اصلاح عیوب انکساری دارد. اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

هدف: تعیین نتایج بینایی جراحی لیزیک در مبتلایان به نزدیک بینی که طی سال های 81-1380 در کلینیک نوین دیدگان تحت عمل جراحی قرار گرفته اند.روش پژوهش: این تحقیق با مطالعه بر روی مجموعه موارد مداخله ای (interventional case series) و با استفاده از اطلاعات مندرج در پرونده بیمارانی که جهت اصلاح نزدیک بینی، با یا بدون آستیگماتیسم، تحت جراحی لیزیک قرار گرفتند و به مدت یک سال پی گیری شدند، انجام پذیرفت. همه بیماران توسط یک جراح (ح.ن) و با استفاده از لیزر اگزایمر EC-5000 و نوموگرام نایدک و میکروکراتوم موریا با روش استاندارد تحت عمل قرار گرفتند. بیماران براساس رفرکشن قبل از عمل به چهار گروه نزدیک بینی پایین (1- تا 4- دیوپتر)، متوسط (4- تا 7- دیوپتر)، بالا (7- تا 13- دیوپتر) و بسیار بالا (شدیدتر از 13- دیوپتر) تقسیم شدند. همه چشم ها آستیگماتیسم £3D داشتند. رفرکشن قبل و یک سال بعد از عمل، UCVA یک سال بعد از عمل، محدوده امتروپی یک سال بعد از عمل (قابلیت پیش بینی) و BCVA قبل و یک سال بعد از عمل، در هر گروه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: مطالعه بر روی 345 چشم از 179 بیمار شامل 70.4 درصد زن و 29.6 درصد مرد با میانگین سنی 29.1 ± 9.1 سال انجام شد. میانگین معادل کروی (SE) قبل از عمل در چهار گروه نزدیک بینی پایین، متوسط، بالا و بسیار بالا، به ترتیب -2.84 ± 0.73 ، -5.12 ± 0.84 ، -9.53 ± 1.81 و -16.26 ± 2.23 دیوپتر بود که یک سال بعد از عمل، به ترتیب به -0.0845 ± 0.16 ، -0.143 ± 0.216 ، -0.467 ± 0.34 و -2.385 ± 1.49 دیوپتر رسیدند. یک سال بعد از عمل، فراوانی چشم های در محدوده ±0.25D امتروپی در چهار گروه، به ترتیب 94، 83، 40 و صفر درصد و چشم های در محدوده ±0.5D امتروپی، به ترتیب 100، 100، 73 و 15 درصد و چشم های در محدوده ±1.0D امتروپی نیز به ترتیب 100، 100، 95.5 و 23 درصد بود. یک سال بعد از عمل، فراوانی UCVA برابر 20.40 یا بهتر در 4 گروه فوق، به ترتیب 100، 100، 98.4 و 30.8 درصد و UCVA برابر 20.20 یا بهتر، به ترتیب 78.9، 73.1، 31 و صفر درصد بود. یک سال بعد از عمل، فراوانی کاهش BCVA به میزان دو خط یا بیش تر در 4 گروه فوق، به ترتیب 2.1، صفر، 6.7 و صفر درصد و فراوانی افزایش BCVA، به ترتیب 2.1، 1.4، 4.4 و 7.7 درصد بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که لیزیک یک روش موثر و با قابلیت پیش بینی خوب جهت اصلاح نزدیک بینی می باشد و به ظاهر، قابلیت پیش بینی آن با افزایش عیب انکساری قبل از عمل، کاهش می یابد.

زمینه: افزایش نمره عینک در ماه مبارک رمضان یکی از نگرانی های بیماران جوان نزدیک بین است.هدف: این مطالعه به منظور تعیین اثر روزه بر روی افزایش نمره چشم انجام شد.مواد و روش ها: در این بررسی توصیفی - مقطعی 118 نفر از دانش آموزان و دانشجویان پسر و دختر 15تا 25 ساله به شیوه آسان انتخاب شدند. این افراد از نظر بدنی سالم و نزدیک بین فیزیولوژیک بودند (نمره عینک-0.5تا -6 دیوپتر) و روزه می گرفتند. نمره چشم آنها قبل از ماه رمضان، پایان ماه شوال اندازه گیری شد. نتایج با برنامه آماری SPSS تجزیه و تحلیل آماری گردید.یافته ها: از گروه مورد بررسی 101 چشم چپ و 97 چشم راست مورد مطالعه قرار گرفت. میانگین سنی گروه 19.28 سال و متوسط تعداد روزه داری 23 روز بود. میزان افزایش نمره عینک بعد از رمضان برای چشم چپ 0.21 و برای چشم راست 0.24 دیوپتر بود. میزان افزایش نمره عینک در پایان ماه شوال برای چشم چپ 0.17 و چشم راست 0.14 دیوپتر بود. اختلاف بین ماه رمضان با ماه شوال با آزمون زوج ها معنی دار نشد.نتیجه گیری: با توجه به این که افزایش مشاهده شده تقریبا یکنواخت ادامه داشته و ارتباطی به ماه رمضان ندارد، لذا دانش آموزان و دانشجویان 15 تا 25 ساله که میوپ فیزیولوژیک می باشند، می توانند بدون نگرانی از افزایش بیش از حد نمره عینک روزه بگیرند.